Time passes in Cambridge..

Vandaag ben ik al weer 12 weken in Cambridge! In die weken heb ik duizenden mooie (en minder mooie) momenten meegemaakt.
In sommige weken doe ik niet zo veel. Het verheffendste dat ik dan doe is 2 tubes tandpasta kopen en mijn kamer opruimen. Helemaal uit mezelf. Of ik loop tot half 2 in mijn lekkere slobberbroek door het huis te zingen (alleen als er niemand thuis is).
Andere weken zijn übercool. Dat zijn de weken van impulsaankopen (al kan ik op dit moment niets gekkers verzinnen dan 40 kerstkaarten) en gekke dingen met vriendinnen die nog gekker zijn dan ik. Jazeker, dat kan. Afgelopen week heb ik bijvoorbeeld graspoppetjes gemaakt, om met een vriendin te vieren dat we nog steeds een soort van mentaal niet helemaal in orde zijn. Of we doen de Londen-in-een-dag-tour, iets dat kennelijk niet geheel onmogelijk is.
The Barn is ook altijd een bron van gekkigheid. Na 12 weken heb ik bijvoorbeeld al een aardig beeld van welke nationaliteiten mijn naam absoluut niet kunnen zeggen (Japanners, Koreanen en Engelse postbodes) en wie er nog iets aardigs verstaanbaars kan produceren. Onder de laatste categorie vallen de meeste Europeanen, met uitzondering van Spanjaarden, Italianen en sommige Britten, en Chinezen. Uiteraard ben ik daarom mijn ouders eeuwig dankbaar voor deze naam.

Dankzij The Barn ben ik nu ook heel goed in volksdansen en het uitbeelden van oude Engelse gedichten. Bij dat laatste had ik een kalkoenmasker op, maar er zijn geen foto’s van! Jippie mij.
Er zijn wel foto’s waarop ik sta met mijn gezicht onder de chocola. Gelukkig staan die op mijn camera. Geeft een veilig gevoel. Aanstaande donderdag hebben we een internationale avond. Dit betekent dat iedereen dingen meeneemt van hun thuisland. Ik denk dat ik met smartlappenmuziek uit ga leggen waarom de meeste Nederlanders Engelstalige muziek luisteren. En als waardige vertegenwoordiger van mijn land zal ik ook voor pepernotenbrigade spelen. En misschien kan ik een poging doen om te laten zien wat het echte schaatsen nu eigenlijk inhoudt.

Cambridge is helemaal in kerstsferen nu, omdat de studenten nu al vakantie hebben tot halverwege januari beginnen alle vieringen extra vroeg. Gisteren had ik mijn eerste kerstconcert. Met solo, You’ll be in my heart van Phil Collins. Het verdiende echter niet helemaal de schoonheidprijs, maar ik had mijn supergezellige vriendinnen mee als support.
Ook in de kerk zijn we begonnen met adventsdingen. Het is me ook opgevallen dat de kaarsen altijd worden aangestoken door kinderen die dat eigenlijk absoluut niet zouden moeten doen. Geeft wel een geheel nieuwe dimensie aan de kerstvreugde. Ook eet men mince pies in de kerk, bij deze mijn nieuwe zwakke plek.

Afgelopen week had ik weer een heel erg Elzemiek-momentje. Ik verloor namelijk de zool van mijn favoriete laars toen ik op weg was naar koor repetitie. Dat gaf mij weer een unieke mogelijkheid om te vertellen over de personage op mijn sokken, Nijntje. Het blooperrijtje wordt zo wel lekker lang.
Ook heb ik er een extra vorm van bezigheidstherapie bij: oppassen bij een bijbelstudie voor internationale jonge moeders. Klinkt heel wat, maar in principe vermaak ik Japanse jongetjes voor een paar uur door Nederlands tegen ze te praten.

Daarnaast wil ik jullie nog even laten kennismaken met mijn hopelijk nieuwe hobby: columns schrijven voor het RD. Zover is het nog niet, van de 52 deelnemers aan de columnwedstrijd hebben ze er maar 4 nodig. En ik zou heel graag een van die 4 zijn! Om te stemmen hoef je geen lezer van de krant te zijn (ik lees hem namelijk ook nooit). Stemmen doe je door je reactie onderaan te geven met een cijfer erbij (via deze link graag: http://www.puntuit.nl/algemeen/column_14_1_692354 ) . Je zou me er een enorm groot plezier mee doen! Stemmen kan als het goed is tot vrijdag 30 november.
Ik heb ook ontdekt dat columns schrijven heel erg therapeutisch werkt voor mij, het is zo ongeveer het enige wat ik nog doe in het Nederlands. Dat is er dan wel weer de oorzaak van dat ik mijn columns eerst 36 keer moet laten controleren op gekke Engelse zinsconstructies die kennelijk niet in het Nederlands kunnen. Rare taal eigenlijk, dat Nederlands.

Gelukkig heb ik nog niet helemaal de Engelse cultuur overgenomen. Zo drink ik nog steeds melk zonder de drang te hebben er chocoladepoeder of cornflakes in te gooien, vind ik thee nog steeds het lekkerst als er geen melk in zit en vind ik het nog steeds gek dat Engelsen het gek vinden om ondergoed te dragen onder je pyjama.

Ik ga maar eens, de pepernoten moeten uit de oven!

Veel liefs en kusjes vanuit Cambridge

___________________________________________

At the moment I’ve already been in Cambridge for 12 weeks! In all those weeks I’ve had thousands of awesome (and less awesome) moments.
During some weeks, I don’t do an awful lot. Sometimes, the most exciting thing I do is going to the store for toothpaste or tidying my bedroom. Without anyone telling me to do so. Or I walk till 1.30 pm in my awesome pajama trousers in the house, singing out loud (only when no one else is present)

Other weeks are incredibly exciting. That are the weeks of not so smart purchases (even though 40 Christmas cards are the most useless thing I can think of now) and crazy things with even crazier friends. Last week for instance I made grass heads, I think that was for celebrating that we’re still not exactly mentally sane. Or we do de “London In A Day Tour”, something that obviously is not completely impossible.
The Barn is also an always present source of craziness. For example, after 12 weeks I have a pretty good idea of the nationalities that are terrible at pronouncing my name (Japanese, Koreans and British mailman) and those who can produce something that actually sounds like my name. Most Chinese and Europeans fit in that category, except for Italians, Spanish folks and some British people. Of course in those situations I’m forever grateful that I have this name.

Thanks to The Barn, I’m now really good and folk dancing and acting out old English poems. For that last thing, I wore a turkey mask, but no pictures were made! Yaay. However, there are some pictures of me with my face covered in chocolate, but they’re on my camera. Gives me kind of a safe feeling.
This Thursday we’ll be having an international evening. Everyone who wants can bring stuff from their home country. I think I’m going to explain with some examples of Dutch music why I mostly listen to English music. Of course I’ll also try to explain our fascination with football and speedskating.
At this time of the year, Cambridge is really Christmassy. It’s this early, because the student term ended this week and they want the students to have something Christmassy as well. With my choir I had my Christmas concert last night. Including my solo. I didn’t exactly nail “You’ll be in my heart “, but at least I had my super awesome friends as my biggest fans.
In church we also started with advent activities. I noticed that the ones who lit the candles are also the ones who actually shouldn’t do anything with fire. It does however give the Christmas atmosphere a whole new dimension. We also eat mince pies in church, so from now on, I have another weak spot.

Last week I had kind of a n Elzemiek moment. I lost the bottom of my favorite pair of boots when I was on my way to choir rehearsal. That did give me another opportunity to talk about the figure on my socks: Miffy. I also have found another way of passing time: babysitting for a bible study group for international young mums. Sounds like quite something, but basically I entertain Japanese kids a couple hours by talking Dutch to them.

I got to go, I need to get something out of the oven

Much love and kisses,