De sneeuwpret van de Engelsen (en andere verhalen)

Ik weet het, ik weet het, ik had al veel eerder iets op mijn blog moeten schrijven. Dit heeft alles te maken met mijn overweldigende (gebrek aan) technische inzicht. Maandenlang dacht ik dat het aan de website zelf lag dat ik er niet op kon komen; het blijkt dat ik gewoon continu het verkeerde wachtwoord aan het intikken was. Maar goed, tot zover mijn computercapaciteiten.

De afgelopen weken waren buitengewoon interessant. Om te beginnen vierde ik kerst in Cambridge. Om mijn verhaal goed te illustreren zal ik zo nu en dan ook de ins en outs van een typisch Engelse kerst uit de doeken doen. Zoals jullie al weten beginnen de kerstvoorbereidingen hier nogal belachelijk vroeg. Al enkele zondagen achter elkaar at ik mij het apenzuur aan mince pies (ik heb niet gevraagd wat er precies in zit, maar het smaakt heerlijk) in de kerk, heb ik van elk tv-programma de kerstspecial gezien (inclusief de special met terugblikken op voorgaande kerstspecials) en hoorde ik zesendertig keer per dag “All I want for Christmas is you” op de radio.

Ook is het een gebruik in veel Engelse kerken om ten minste 1 dienst te begeleiden met een levende kerststal. Klinkt heel schattig, is het ook. Vooral als het grote aantal spleetogenkindertjes in de kerk zich gaat verkleden als herders en wijzen (in beide gevallen volstaat een geruite theedoek als vermomming) en ‘mijn’ baby verkleed is als Gabriël jr. Misschien ook een idee voor onze kerk? Ook het zingen van Christmas Carols zijn een grote favoriet bij de Engelsen.
Op de avond voor kerst ging ik met 2 vriendinnen naar de kerstnachtdienst. En dat was letterlijk midden in de nacht:) Het is eigenlijk best een schattig idee, met z’n allen kerstliedjes zingen in het donker. Ik was alleen op kerstdag wel een beetje brak daardoor, dus het was niet echt heel erg voor herhaling vatbaar.

Ik kan niet zeggen dat ik niet voorbereid op kerstdag was. Iedereen zag namelijk zijn kans schoon om een groentje op het gebied van Engelse kerst even helemaal bij te praten. De meeste verhalen kwamen er op neer dat je zoveel at dat je pas met Nieuwjaar weer honger kreeg en minstens 3 kilo aan komt. Als typisch pubermeisje op dit gebied maakte dat me een beetje bang. Maar gelukkig werd ik gespaard! Mijn kerstmaaltijd deelde ik met 4 Australiërs (die normaal gesproken kerst vieren op het strand met een barbecue) en we hebben met z’n allen er iets heel lekker van gemaakt (mijn bijdrage bestond vooral uit wortels en aardappels schillen). Alleen is het wel wat jammer dat de traditie dat je een papieren kroontje op hebt tijdens eten door iedereen veel te serieus wordt genomen. Gelukkig was die van mij in ieder geval nog oranje.

Tweede Kerstdag voelt als een soort van kater. De regen hielp ook niet echt. ’s Middags heb ik dus maar weer eens geskypet (hoe schrijf je dat?!) met de hele familie (opvallend hoe elk Skype gesprek begint met ‘Kan je me nu wel horen? Je praat wat blokkerig! Ligt het aan de webcam of loop je er altijd zo bij?’ in plaats van het sociaal geaccepteerde ‘Hallo’. Toe heb ik ook maar even mijn goede daad verricht door iedereen even jaloers te maken met het feit dat ik later die dag naar Skyfall zou gaan. Dit in tegenstelling tot mijn zusje die tot haar grote vreugde meegesleept zou worden naar een concert:)

Op vrijdag zijn dan eindelijk Annelinde en Machteld aangekomen!! Ik kan denk ik wel zeggen dat we met z’n drieën vrij interessante dingen gedaan hebben.
Het feit dat ik verantwoordelijk was voor al het eten was op zich al een uniek iets. Ik heb er twee nieuwe specialiteiten bij (pannekoeken met chocolade stukjes, aangevuld met pasta, en geroosterde aardappeltjes en worteltjes) en samen met appelflappen, afhaalpizza en spaghetti uit een zakje ben ik al tot een zeker culinair niveau gestegen.
Uiteraard ging niet alles goed: de ketting van mijn fiets kreeg Houdini-neigingen, bij het terugbrengen van de fiets die we geleend hadden van de buren bracht hun alarm de halve buurt op de been en onze trip naar Londen kreeg een interessant staartje. Het had namelijk een soort van gezellig vrolijk nachtje moeten worden (gedeeltelijk ook best gelukt) met aftellen en vuurwerk enzo, in plaats daarvan misten we door o.a. relletjes van dronken gasten de laatste trein naar Cambridge met 5 minuten en sliepen we op het station tussen allerlei mensen in een wat minder sobere toestand. We hebben de dagen erna gebruikt om onze slaap in te halen.

Nu zijn we weer een paar weken verder en alles gaat nog steeds goed. Soms is het zwaar en wou ik dat ik weer even in Nederland was. Maar gelukkig duurt dat nooit langer dan een dag:) Ik heb namelijk echt geen tijd meer op heimwee te krijgen. In een normale week werk ik zo’n 30 uur (oppassen, brood bakken, dweilen, stoffen, stofzuigen, brood bakken, tafel dekken, wc’s en keuken schoon houden, kamers opruimen, kleine boodschapjes doen, baby’s voeren, kinderen ophalen van school, de was doen, luiers verschonen en een bron van vermaak voor de kinderen zijn), ga ik naar koor, zit ik met vriendinnen in de Starbucks, heb ik met een vriendin en met mijn kerkgroep Bijbelstudies, pas ik op bij een internationale crèche, doe ik gekke dingen bij een internationaal café, ga ik hardlopen met mezelf en met een vriendin, oefen ik op mijn gitaar, leer ik Russisch, schrijf ik in mijn dagboek (ik loop nog maar 2 weken achter!), ruim ik mijn kamer zo’n 3 keer op, heb ik lunch met andere au pairs en ontmoet ik nog meer vriendinnen tijdens kerkdiensten. O ja, en ik ben dankzij mijn ontzettend stevige fiets een bijzondere relatie aan het ontwikkelen met mijn fietsenmaker.
Ook geniet ik nog steeds van de Nederlandse thee die Machteld (in samenwerking met mijn familie) heel lief voor mij meebracht, samen met dropjes, witte vlokken en hagelslag etc. Al heeft alleen de thee het langer dan een week volgehouden(A)

Op dit moment ‘zucht’ Engeland onder een witte deken. Omdat ze hier niet echt sneeuw gewent zijn (normaal gesproken zijn de winters te warm en te droog), is er ook niet echt een heel duidelijk plan voor Wat-Te-Doen-Bij-Winterregen. Je zou bijvoorbeeld verwachten dat het gemiddelde IQ van een stad als Cambridge hoog genoeg zou zijn om op het idee van strooien te komen. Niet dus. Met als gevolg dat we met z’n allen overal maar heen glibberen. En dat de meeste scholen gewoon maar dicht gaan. Allemaal door 10 centimeter sneeuw. Als ik de mensen hier zo hoor, lijkt het alsof het einde der tijden is aangebroken. Al kan ik me daar wel iets bij voorstellen als je een soort van in de sneeuw ligt te spartelen.
Ook doen ze hier helaas niet aan schaatsen. Ik heb als waardig Nederlandse hele volksstammen uit kunnen leggen wat schaatsen nou precies inhoud, al hebben ze daar niks aan want niemand schaatst.

Als laatste wil ik nog maar een keer iedereen bedanken die mij kerstkaarten en gewone kaarten stuurden, het betekent echt heel veel voor me, vooral op de momenten dat ik het soms niet helemaal zie zitten. Ook kan ik met vreugde vermelden dat ik binnenkort voor even naar Nederland kom om mijn 18e verjaardag te vieren!

Tot zover mijn leven.